2013 rok – projekt badawczy dla firmy Kopalnia Dolomitu w Igielinie dotyczący pomiaru flokulacji popłuczyn i automatycznego, inteligentnego sterowania pompami dozującymi poliakrylamid z efektem wdrożenia urządzenia w tej firmie

Wydobywanie dolomitu w typowych przypadkach wymaga spławiania wodą znacznych ilości materiałów o charakterze ilastym, trudno sedymentujących, tworzących z wodą zol nieorganiczny. Zjawisku można zapobiegać poprzez odpowiednie dozowanie poliakrylamidu, który ułatwia precypitacje zawiesiny (jest tzw. flokulantem). Ilość poliakrylamidu, dozowanego do aparatury wodnej, musi być cały czas stabilizowana, na poziomie zależnym od stopnia flokulacji zawiesiny. 

Istotą prac było zbudowanie automatycznego urządzenia dozującego. Działanie urządzenia oparte jest na pomiarze flokulacji popłuczyn, poprzez wprowadzenie ich do rurki probierczej. Następnie matryca diod i fotodiod określa poziom utrzymywania się zawiesiny. Pompą dozującą poliakrylamid steruje urządzenie automatyczne, zawierające regulator proporcjonalno-całkująco-różniczkujący z możliwością modyfikowania parametrów p, i, d. Regulator posiada też opcję nienadzorowanej nauki z wykorzystaniem sztucznej inteligencji opartej na logice rozmytej.

2011 rok –  automatyczny system usuwania zanieczyszczeń z wałków systemu prowadzącego klisze w minilabie procesów wywoływania materiałów RTG

Podczas pracy minilabów, służących do automatycznego wywoływania klisz RTG występuje niekorzystne zjawisko deponowania srebra metalicznego i innych produktów reakcji w strukturę wałków prowadzących materiał wewnątrz minilabu. Te depozyty i precypitaty uwięzione w strukturze materiału gumopodobnego są niezwykle trudne w usuwaniu, zarówno chemicznym jak i mechanicznym.

Istotą prac było wykonanie zautomatyzowanego urządzenia do oczyszczania tego typu wałków. Ze względu na wysoką odporność chemiczną osadów, badano możliwości zastosowania środków silnie utleniających i roztwarzających takich jak słaby roztwór kwasu siarkowego i perhydrolu, słaby roztwór kwasu azotowego i kwasu solnego, bezwodnik chromowy z dodatkiem kwasu siarkowego. Pomimo tak agresywnego środowiska, nie zaobserwowano istotnej degradacji tworzywa sztucznego wałków prowadzących. Urządzenie wykonano w postaci tanku, wykonanego ze stali nierdzewnej o wysoko podwyższonej odporności chemicznej, ogrzewanej pośrednio poprzez grzałkę oporową, znajdującą się w małym tanku wypełnionym olejem transformatorowym, przyspawanym do głównego zbiornika. Wykonano napęd wałków, analogiczny jak w minilabie. Wykonano urządzenie automatyzujące proces, zabezpieczające obwód urządzenia oraz termostat PID zapewniający stałą temperaturę odczynnika.

2011 rok – przenośna chłodziarka preparatów histopatologicznych w pojeździe diagnostyki medycznej

Podstawą funkcjonowania pojazdów diagnostycznych typu mammobus, jest wykonywanie kursów do miejscowości pozbawionych łatwego dostępu do specjalistycznych jednostek medycznych i zachęcanie lokalnej społeczności kobiet, do wykonania przesiewowych badań mammograficznych i cytologicznych. Ze względów logistycznych, i sytuacji zawodowej, mammobusem nie zabiera się lekarza radiologa ani tym bardziej histopatologa. O ile przeznaczone do wywołania klisze RTG można bezpiecznie transportować w szerokim zakresie temperatur, o tyle materiały cytologiczne powinny być dostarczane w pojemnikach schłodzonych.

Istotą prac było zbudowanie luku bagażowego w mammobusie, chłodzonego przy pomocy ogniw Peltiera.

2010 rok – bezzapachowy, ciepły, maszynowy proces wywoływania klisz halogenosrebrowych RTG

W spotykanych w praktyce urządzeniach typu minilab, stosowanych do automatycznego wywoływania eksponowanych błon fotograficznych, lub odbitek foto od lat stosuje się standardowe zestawy odczynników i kąpieli, których skład na przestrzeni lat nie uległ praktycznie żadnym modyfikacjom. W przypadku materiałów czarno-białych RTG, występuje co najmniej kąpiel wywoływacza i utrwalacza ewentualnie kąpiel zwilżająca, w przypadku filmów fotograficznych co najmniej wywoływacza, odbielacza, utrwalacza i kąpieli zwilżającej. Wywoływacze do materiałów fotograficznych czarno-białych pozbawione są właściwie zapachu. Jedyną substancją posiadającą subtelną woń jest w ich przypadku kwaśny siarczyn sodowy, lub pirosiarczyn sodowy. Wywoływacze do materiałów kolorowych cechują się delikatną nieprzyjemną wonią, związaną z obecnością reduktorów bazujących na pochodnych etylenofenyloaminy, nie wpływającą jednak istotnie na komfort pracy. Odmienne problemy występują w przypadku kąpieli utrwalającej. W minilabach przeznaczonych do wywoływania materiałów RTG, w kąpieli utrwalającej musi się znajdować substancja o odczynie kwaśnym, która ma za zadanie przerwać działanie alkalicznego wywoływacza. W przypadku tych minilabów dominuje utrwalacz bazujący na tiosiarczanie amonu. Jako substancji obniżającej pH używa się najczęściej kwasu octowego, kwasu propionowego lub kwasu mrówkowego, bądź też ich mieszaniny. Kwasy karboksylowe pochodzące od nierozgałęzionych alkanów, charakteryzują się nieprzyjemną, ostrą, przenikliwą i bardzo dokuczliwą dla personelu wonią. Takie właściwości substancji zakwaszających utrudniają prowadzenie czynności serwisowych, oczyszczanie mikserów regeneratorów, oczyszczanie tanków i innych elementów aparatury minilabu. Efekt jest dodatkowo potęgowany przez fakt, że kąpiele rozgrzane są typowo do temperatury nie niższej niż 36 st. C, gdyż w środowisku ciepłym następuje przyspieszenie ich działania.

Istotą prac było zastąpienie prostych kwasów karboksylowych bezwonnymi hydroksykwasami lub kwasami dioksokarboksylowymi. W ramach eksperymentów przebadano z dobrym skutkiem między innymi kwas cytrynowy, kwas bursztynowy (kwas butadionowy), kwas maleinowy. Wszystkie te substancje są zasadniczo bezwodne i znacznie poprawiają komfort użytkowania minilabu, szczególnie w zamkniętym pomieszczeniu, pozbawionym wentylacji.